Naomy over haar periode in de schulden: ‘De sneeuwbal rolde steeds sneller en werd steeds groter’

Wat als je van Curaçao naar Nederland komt en je niet weet wat je hier te wachten staat? Je twee kleine kinderen hebt en constant keuzes moet maken tussen hen en het betalen van de huur. Wat doe je dan? En hoe ga je dan verder met het dagelijkse leven? Naomy (40 jaar) vertelt haar verhaal.

Al jaren probeer ik nu de gaten te vullen. Bespaar ik op elk punt waar ik kan besparen. Ik heb altijd op Curaçao gewoond, waar ik genoot van het zonnetje en waar alles goed ging, zonder huurlasten, want ik woonde bij mijn familie. Op 25-jarige leeftijd ben ik voor mijn eigen toekomst, samen met mijn twee kinderen, verhuisd naar Nederland. Een enorme cultuurshock. En toen begon alle ellende pas echt. Ik moest alles zelf doen en zo was ik in Curaçao helemaal niet gewend.

De hele dag door moest ik keuzes maken. Kies ik voor de opvang voor de kinderen, zodat ik kan werken en de huur kan betalen. Of laat ik de kinderen sporten? Het klinkt heel gek, maar de kinderen hadden voorrang. Het leven verloor zijn glans. De kinderen bracht ik ’s ochtends weg naar de opvang, vervolgens ging ik werken en als ik thuis kwam voelde ik mij ellendig en huilde ik alleen op de bank. Daarna haalde ik de kinderen op en maakte ik eten als dat er was. Zo ging het dag in, dag uit. Familie en vrienden zag ik bijna nooit meer. Ik wilde niet dat ze op bezoek kwamen. Ik wilde niet dat ze wisten dat ik op de grond sliep, dat ik hen geen cola kon aanbieden maar alleen maar water had. Als de bel ging, was ik bang. Bang dat het de deurwaarder was. Het werd zo erg, dat ik zelfs de deurbel eraf heb gezet. Ook de post durfde ik niet meer open te maken, bang dat er weer een rekening in zat die ik niet kon betalen. Ik wist dat ik me isoleerde, dat ik niks vroeg, maar ik schaamde me zo. En het werd alleen maar erger: ‘Er rolde een sneeuwbal vanaf de top van de berg naar beneden, en die ging alleen maar sneller er werd alleen maar groter’.

‘Dak boven je hoofd, belangrijker dan eten’

 

Toch heb ik uiteindelijk om hulp gevraagd. Ik moest wel, voor de kinderen. Niet alleen ik zou op straat komen te staan, maar zij ook. Met de hulp van de woningcorporatie  en verschillende andere instanties zoals de gemeente en het sociaalwijkteam Zwolle, ben ik nu bijna weer uit de schulden. Hulp vragen is het moeilijkste wat er is. En nee, ook als je het eenmaal gedaan hebt is het echt niet altijd even makkelijk. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik moest echt met de billen bloot en het was hard werken. Je moet iedereen langs en ze willen allemaal iets anders van je. Dat is me ook echt op een moment wel allemaal even te veel geworden. Maar ik moest door, voor mezelf en voor mijn kinderen.

Ik ben nu 40 jaar, heb twee gezonde volwassen kinderen en werk fulltime. Ik ben gelukkig en over ongeveer drie jaar ben ik zelfs helemaal schuldenvrij. We hebben er heel hard voor geknokt, maar uiteindelijk ben ik heel blij dat ik het wel gedaan heb. Ik heb geleerd dat een dak boven je hoofd vóór het hebben van eten gaat. Dat klinkt raar, maar een woning heb je echt nodig anders sta je op straat en als je geen geld hebt om eten te kopen, kun je bij de voedselbank terecht. Ik raad het iedereen aan om wel echt hulp te vragen ook al is het nog zo moeilijk. Ik ben iedereen oprecht dankbaar voor alle hulp. Het leven lacht ons weer toe.